در اوایل زمان، غذا در جایی که پیدا می شد مصرف می شد، خانواده ها و روستاها خودکفا بودند و آنچه را که استفاده می کردند می ساختند و می گرفتند.
هنگامی که ظروف مورد نیاز مانند سینی پلاستیکی بزرگ گرد بود، طبیعت کدو، پوسته و برگ برای استفاده فراهم می کرد، بعدها، ظروف از مواد طبیعی مانند کنده های توخالی، علف های بافته شده و اندام حیوانات ساخته شدند.
پارچه‌هایی که از خزها به‌عنوان لباس‌های بدوی استفاده می‌شدند، الیاف را با بافتن یا بافتن به نمد تبدیل می کردند.
این پارچه ها را به لباس می ساختند، برای بسته بندی محصولات استفاده می کردند یا به شکل کیسه در می آوردند.
با فرآیند بافندگی، علف‌ها و بعداً نی‌ها به صورت سبدهایی برای نگهداری مواد غذایی اضافی ساخته می‌شدند.
برخی از غذاها را می‌توان برای وعده‌های غذایی بعدی ذخیره کرد و زمان کمتری برای جستجو و جمع‌آوری غذا لازم بود.
با کشف سنگ معدن و ترکیبات، فلزات و سفال ها توسعه یافتند که منجر به شکل های بسته بندی دیگری شد. بررسی مختصری از پیشرفت‌های محبوب‌تر بسته‌بندی در این برگه اطلاعات گنجانده شده است.
کاغذ ممکن است قدیمی‌ترین شکل چیزی باشد که امروزه به آن «بسته‌بندی انعطاف‌پذیر» می‌گویند.
ورقه های پوست توت فرآوری شده توسط چینی ها در قرن اول یا دوم قبل از میلاد برای بسته بندی غذاها استفاده می شد.
در طول 1500 سال بعدی، تکنیک کاغذسازی پالایش شد و به خاورمیانه، سپس اروپا و در نهایت در سال 1310 به انگلستان منتقل شد. در نهایت، این تکنیک در سال 1690 در ژرمن تاون، پنسیلوانیا به آمریکا رسید.
اما این اولین مقالات تا حدودی با مقالات امروزی متفاوت بود، کاغذهای اولیه از الیاف کتان و بعداً پارچه های کتانی قدیمی ساخته می شدند.
تا سال 1867 بود که کاغذی که از خمیر چوب نشأت می گرفت ساخته شد.
اگرچه کیسه های کاغذی تجاری برای اولین بار در سال 1844 در بریستول انگلستان ساخته شد، فرانسیس وول ماشین ساخت کیسه را در سال 1852 در ایالات متحده اختراع کرد.
پیشرفت‌های بیشتر در طول دهه 1870 شامل کیسه‌های کاغذی چسب‌دار و طراحی گاست بود.
پس از پایان قرن (1905)، ماشین آلات برای تولید خودکار کیسه های کاغذی چاپ شده در خط اختراع شد.
